Hallo allemaal!

Het duurde even, maar daar ben ik weer met een nieuwe blog. Op dit moment zit ik heerlijk in het najaar zonnetje te genieten van een lekker biertje. We zijn met ons mini gezin (lees: Luke, Siem en ik) op vakantie in Exloo. En ja, we genieten! Het weggaan was weer even moeilijk voor mijn hoofd en we moesten even wennen maar het gaat echt super! En Luke en Siem doen het natuurlijk ook super. Heel trots op kleine Siem. 

Ik was deze blog niet vergeten hoor. Ik heb weer sprongen gemaakt de afgelopen weken. Ik werk weer wat meer, wat super gaat, ik heb gesprekken gevoerd met de anesthesie, een keizersnede gezien en dus op de ok geweest. Hierover later meer.

Ik moest even goed nadenken over hoe ik verder ging vertellen. Ik merkte dat ik echt stukken kwijt ben. Door gesprekken met familie en vriendinnen terug te lezen en gesprekken hierover te voeren zijn er wel wat dingen terug gekomen. Wel bizar dat je hoofd dus een soort van mist krijgt in een periode van veel stress in dit geval. 

Op dinsdag kwam ik weer thuis uit het ziekenhuis. Echt heel fijn om weer thuis te zijn met mijn eigen spulletjes en eigen bed. Eigen bedje slaapt altijd het lekkerst! Ik was nog niet veel waard, dus deed nog rustig aan. Die vrijdag wilde ik echt heel graag naar buiten, ik zat (buiten de ritjes naar het ziekenhuis om) al 2 weken binnen en het was prachtig weer! Maar mijne gutte, dat was pittig. Hups rechtstreeks naar de Kruidvat en weer terug (thankgod kwamen we geen bekenden tegen). Ik was kapot. Maar het was heerlijk om even buiten geweest te zijn! 
Ik vind het zo lastig om te herinneren wat er allemaal is gebeurd. Ik las in gesprekken met mijn moeder dat ik op 4/3 al aangeef dat ik alles heel spannend vind en heel onzeker ben. Dat is dus nog geen 2 weken na de bevalling.

In de tussentijd huilde Siem echt heel veel, het was zo zielig. Echt na elke voeding krijste hij het uit. Na 1 maand moesten we naar het consultatie bureau en daar zeiden ze dat het krampen waren. Ondertussen stapelde de spanning in mijn lichaam op. Ik kreeg hartkloppingen en wilde eigenlijk niet met Siem naar buiten, omdat ik bang was dat hij zou gaan huilen. 
Begin April ging ik met mijn moeder en Siem naar het strand. Even het huis uit. Helaas werd Siem wakker toen we bij het strand arriveerden. Ik kreeg zoveel paniek dat ik moest huilen en eigenlijk niet naar binnen wilde. Mijn moeder haalde me over en uiteindelijk ging het wel oké. Toen heb ik ook wel eerlijk uitgesproken dat ik me niet goed voelde en zo mega emotioneel was. Daarop zei mijn moeder dat het haar ook was opgevallen en die stelde voor om een afspraak bij de huisarts te maken. 
Dus de volgende dag zat ik bij de huisarts. 

Even tussendoor; Siem bleef maar huilen, dit waren geen krampen meer. We zijn hier voor de osteopaat geweest en hij adviseerde om over stappen op geitenmelk. Dit hebben we gelijk die middag gedaan, eigenlijk cold turkey. En we hadden een ander kind. Siem ging zelfs lachen na de fles, we konden hem gewoon neerleggen zonder uren te lopen of te hupsen. Het was echt een wereld van verschil en ik voelde me gelijk anders. Dit was dus de dag voor de afspraak bij de huisarts.

Ik zat dus bij die huisarts en voelde me serieus beter doordat Siem zo goed reageerde op de geitenmelk. Daar wel uitgesproken dat ik echt niet mezelf ben en super paniekerig en labiel was. Als antwoord kreeg ik; je bent een kraamvrouw, jij moet uitrusten. Nou excuse me?! Hoe kan je in hemelsnaam de woorden kraamvrouw en uitrusten in 1 zin uitspreken? Belachelijk. Maar prima, ik naar huis en we gingen weer op dezelfde voet verder, ohja ik mocht wel terug komen als het niet beter ging, heel fijn.

Ik was zo gespannen, had continue hartkloppingen en sliep niet meer. Ik lag de hele tijd te waken. En niet slapen, daar gaat een mens niet goed op. Ik merkte dat als ik niet bij Siem was dat ik me dan echt beter voelde, dan was ik wat rustiger. Dus wat deed ik? Juist, Siem wegbrengen. Naar mijn ouders, schoonouders, ik kon dan even bijkomen en dan had ik dat nare gevoel even niet. 
Maar natuurlijk was daar mijn moeder weer, die had allang door dat het niet helemaal bueno met mij ging. 
Het was op een maandag. Ik zat in de auto en ik moest even heen en weer naar Alphen voor voeding voor Siem. Siem was bij mijn schoonouders en toen ik terug in de auto zat, merkte ik dat ik weer heel onrustig werd. Paniek. Want ik moest hem ophalen. Het weekend ervoor had Siem 2 nachten niet thuis geslapen, dat was het beste want dan konden wij even opladen dacht ik. Alleen dat was nie. Het gevoel kwam gelijk weer terug toen Siem thuis kwam. 
Dus in de auto paniek. Ik belde mijn moeder en sprak uit dat ik me echt heel slecht voelde en heel verdrietig was. Mijn moeder zei dat ik echt weer terug moest naar de huisarts. Dus die heb ik gebeld en ik kon gelukkig de volgende dag terecht. 

Dinsdag 15 april. Ik naar de huisarts. In tranen. Ik ben niet mezelf, ik voel me verschrikkelijk en raak snel in paniek. Ik ga niet weg. Voordat je me iets geeft waardoor ik me beter ga voelen. Ik wil anti-depressiva. Dit wilde ze eigenlijk niet voorschrijven maar ik stond er op. Ze wilde mijn schildklier even laten checken, prima, maar ik wil die medicatie. Uiteindelijk schreef ze het voor en ging ik weer naar huis. Zonder extra zorg, hulp of controle. Ze zou de week erop bellen hoe het ging. 
Die nacht escaleerde het compleet. Totale paniek, ik durfde niet alleen met Siem te zijn. Het was 05:00 en ik kwam huilend met Siem in mijn armen de slaapkamer in. ‘Het gaat echt niet Luke!!’, jezus Char wat is er aan de hand joh? 
In paniek mijn moeder gebeld, die sliep natuurlijk nog. Papa. Ja die is wakker want die moet werken. Neemt ook niet op. 
Gelukkig belde mijn vader snel terug. Gaat het niet Lot? Nee het gaat echt niet! Komt goed meissie, we gaan je helpen. 
Mijn vader heeft de buurvrouw gebeld en die heeft mijn moeder gebeld. Ik heb mijn spullen gepakt en ben met Siem daarheen gegaan. Luke heb ik gewoon naar werk laten gaan, best gek eigenlijk maar zelfs toen zagen we dat niet zo in.

Ook heb ik mijn zus die ochtend gebeld. Die is gelijk naar mijn ouders gekomen. Dat was een heel mooi emotioneel moment. Ze was zo lief en zei hele lieve dingen. 
We hebben weer de huisarts gebeld en we konden snel terecht. Dit keer had ik een andere huisarts! Eenmaal daar heb ik echt duidelijk uitgesproken dat dit niet meer gaat. Ik durf niet bij Siem te zijn, raak continue in paniek en ik slaap niet meer.

We gaan het crisisteam voor je bellen zei ze…

Nu ik dit allemaal op schrijf zie ik pas in wat voor achtbaan we hebben gezeten. En dan is dit nog maar het begin.

Echt heel bizar en emotioneel om dit op te schrijven, ja ik zit gewoon te brullen hoor tijdens het typen. En wat ben ik trots op waar ik en wij nu staan! 

Alles wordt beter, maar echt.

Tot de volgende lieve mensen. 

Kraamweek & heropname - 22 augustus 2025

Hallo allemaal!

Daar ben ik weer met een nieuwe blog. Ik ben ondertussen langzaam aan het re-integreren op werk. Dit bevalt me dus onwijs goed. Ik ga elke keer met plezier naar werk en voel me daar heel erg fijn. Wie had dat ooit gedacht ;).

Waar waren we gebleven. Ohja, we gingen naar huis vanuit het ziekenhuis. Dat is dus geen grap. Mezelf in de auto takelen was al een project an zich! De weg ging redelijk, Luke heeft rustig gereden, al deed wel elke hobbel pijn. Siem die lag lekker te chillen in de maxi cosi, gelukkig. Eenmaal thuis stond mijn schoonmoeder klaar om foto's te maken. Ik ben normaal echt van de foto's, ik maak overal en met iedereen foto's (de mensen die mij goed kennen weten dit), maar ik moest er nu echt niet aan denken. Volgens mij zei ik zoiets van; nee, even geen foto's (maar dan iets botter), sorry Ellen :). Ik had maar 1 doel en dat was zo snel mogelijk naar binnen. Toen ik eenmaal zat, kon ik alleen maar huilen. Jemig wat viel dit tegen en wat deed alles zeer. 

De kraamzorg was er gelukkig even later al. We namen rustig alles door, maar eigenlijk kon ik alleen maar huilen. Er was al zoveel gebeurd, ik denk dat het besef toen ook een beetje kwam. 

Ik wilde graag borstvoeding geven. Maar Siem was een grote jongen, ik had een keizersnede met wat ruim bloedverlies gehad en ik lag er eigenlijk compleet af. We waren al gestart met kolven en bijvoeden. De kraamzorg vroeg ernaar en ik heb toen eigenlijk gelijk besloten om te stoppen. En echt, dit was de beste keuze die ik achteraf heb gemaakt! Siem kwam die nacht namelijk elke 2 uur. Dat was al pittig, maar dan ook nog met kolven en bijvoeden, hou. op. met. me. Gelukkig kon ik toen nog slimme keuzes maken, haha!

De eerste nacht was dus pittig, maar we hebben tussendoor wel even kunnen slapen. De kraamzorg kwam al lekker op tijd en ze gingen Siem in bad doen. Ik wilde dit natuurlijk graag zien, alleen ik was eigenlijk veel te zwak. Na een tijdje werd ik duizelig en moest ik terug naar bed. Achteraf had ik graag gezien dat er meer zorg voor Siem bij ons bed was gegeven. Dan had ik alles kunnen zien. We hadden een hele lieve kraamzorg, maar 1 les heb ik geleerd. In bed blijven na een keizersnede of bevalling is echt het beste voor je herstel! En om mij heen zag en hoorde ik toch dat vrouwen lekkere ontbijtjes op bed kregen etc, niet lullig, dit heb ik geen 1 keer gehad. Note to self: als er ooit een 2e kindje mag komen, blijf ik in bed en wil ik daar ontbijt. Ik wil absoluut niet verwend overkomen, maar dit heb ik wel geleerd. 

De hele week voelde ik me slecht. Ik kon amper mobiliseren, dat deed gewoon heel veel pijn, ik was heel labiel en zat ook nog elke keer tegen verhoging aan. Op dag 4 kreeg ik last van stuwing, dus we dachten dat daar de verhoging vandaan kwam. Ik kon mezelf ook niet meer zo goed beoordelen. De verloskundige was in de tussentijd ook geweest en zij hielden me wel in de gaten, aangezien ik zo labiel was en een traumatische bevalling heb gehad. Ze dachten dat ik me daarom slecht voelde. Ik bleef de hele week roepen dat ik me zo slecht voelde en zo extreem moe was. Als ik nu foto's terug kijk, zie ik er ook echt niet uit, net zo wit als het laken! Maarja ik dacht ik ben een kraamvrouw en dit is kennelijk normaal. Nou niet dus. In het weekend kregen we nog 2x een ochtend andere kraamzorg, die was lekker pittig en pakte goed door. Hups in bed zei ze, ik kom Siem bij jou verzorgen, JA DIT WIL IK!  Wederom had ik verhoging en ik moest zaterdag aan het eind van de dag normaals mijn temperatuur meten. Ik voelde me die dag ook heel rillerig en eigenlijk met het uur slechter, zelfs grieperig.

We zaten te eten en ik ben hierna gelijk terug mijn bed in gedoken. Toen had ik (eindelijk) koorts. Heel stom om dit te zeggen, maar ik heb toen de verloskundige gebeld, aangegeven dat ik me echt heel slecht en grieperig voelde en toen kwamen ze langs. Mijn bloeddruk was weer hoog en op basis van koorts + hoge bloeddruk ging ze overleggen met het ziekenhuis. Ik wist al wat er ging gebeuren, dat kon ik dan wel nog voorspellen ;). Ze wilden me zien. Oke prima. Hups Siem in de maxi cosi, dacht ik. En toen kwam mijn schoonmoeder binnen. Het was beter dat Siem thuis bleef, het was laat en koud en nu gingen we hem heen en weer vervoeren zei Luke. Ik vond dit heeeel lastig. Want ik kan mijn kind toch niet achterlaten? 'Je bent zo weer thuis' zeiden ze. Diep van binnen wist ik dat ik die avond niet meer thuis zou komen. Siem bleef bij mijn schoonmoeder en wij gingen naar het LUMC. Ik kon amper boe of bah zeggen toen ik de afdeling op kwam. Side note: Siem is op 22/2 om 21:56 geboren, een week later om 21:55 liepen wij het ziekenhuis weer in. Gek he?! 

Op de afdeling werd alles gecheckt, bloeddruk bleef hoog, lab was afwijkend en mijn klachten ook. Met de echo zagen ze wat stolsel in mijn baarmoeder, maar moeilijk te beoordelen of dit een placentarest was. Als het een placentarest zou zijn, dan moest ik weer naar de ok. Toen zei ik: Dat denk ik niet. Als ik naar de ok moet dat moet je me eerst op de afdeling in slaap brengen, want ik kan daar echt niet weer heen. Overduidelijk zat daar toen al een klein trauma en daar is toen precies niks mee gedaan. 

Ik moest blijven en werd opgenomen. En eerlijk? Ik vond het prima. Ik was zo zo zo extreem moe, nu kon ik even bijslapen. We besloten dat Luke naar Siem ging en dat zij thuis zouden slapen, dan kon ik echt even goed herstellen. Zo hebben we het 3 nachten gedaan. Luke sliep thuis met Siem, petje af voor deze man, want niet elke man zou dit zomaar doen! De ochtend erna kwam hij Siem rond 12:00 uur brengen en dan ging hij naar huis om te slapen en dan kwam hij Siem rond 20:00 weer halen. Nou huilie huilie hoor, als mijn mannen weg gingen, maar allemaal voor het goede doel.

Ik kreeg elke avond een gigantische cocktail om te slapen, ik kreeg (na enig aandringen) 2 zakjes bloed, mijn hb was gedaald naar 4.8 ondertussen, niet gek dat ik zo moe was he ;) en ik werd even goed gemarineerd in de antibiotica, want ik was echt niet van plan om nog een keer terug te komen. Er werd nog een controle echo gemaakt en er werd mij op het hart gedrukt dat ik geen placentarest had, erg fijn dank u wel. Wederom was deze opname alsof ik in een warm bad lag. De liefste collega's die mij hebben aangehoord of gewoon even kwamen kletsen, de liefste zorg en lekkerste koffietjes! En natuurlijk het thuisfront. Luke die de nachten deed met Siem, zoveel respect voor deze man. Mijn allerliefste familie, schoonfamilie en vrienden die zo meeleefden, dat geeft je een heel fijn gevoel!

Even een kleine toelichting: Siem was deze dagen al behoorlijk aan het huilen. Eigenlijk al vanaf dat hij geboren was huilde hij extreem hard na de voeding. Wij dachten de hele tijd dat dit krampjes waren. Het was zo pittig. Je gaat uit van wat andere professionals zeggen en adviseren. maar lieve papa's en mama's: volg echt je gevoel, want het bewijst maar weer, het klopt altijd!!

Na 3 dagen mocht ik naar huis, nu ga ik echt eindelijk geniet, dacht ik...

Tot de volgende lieve mensen. 

De keizersnede & beloop opname - 28 juli 2025-

Hallo allemaal!

Het is alweer even geleden dat ik wat heb geschreven, lees bijna een maand. Maar ik heb echt niet stil gezeten hoor! Veel stappen gemaakt, stapje terug gedaan, daarna toch weer een stapje vooruit (gelukkig!!) en vandaag had ik er toch weer behoefte aan om iets te schrijven. 2 weken geleden heb ik het laatste gesprek met de psycholoog gehad, weer een hoofstuk afgesloten. Ook weer spannend, want nu moet ik het weer een stukje extra zelf doen. Maar ik weet zeker dat ik dat kan en zij ook. Hier ga ik later nog een stuk over schrijven. Ook ben ik afgelopen weken een paar keer op mijn werk geweest. Hier ga ik trouwens ook nog over schrijven hoor, nog heel wat bloggen in het verschiet! Jullie zijn nog niet van me af ;).

Ik ga wat schrijven over de keizersnede. Zoals ik in mijn eerste blog al zei; ik schrijf precies hoe ik ben en ik heb geen blad voor de mond. Ook in deze blog zal ik dus heel eerlijk zijn. Mocht je zelf zwanger zijn, sla deze even over. Ik wil ook benoemen dat dit dus echt een uitzonderlijke situatie is! Dit gebeurd (gelukkig) echt niet bij elke keizersnede.

Eenmaal op de OK aangekomen had ik 40 graden koorts en trilde ik als een rietje. Ik kon mezelf echt niet ontspannen en stuiterde echt bijna alle kanten op. Zo bizar is het als je geen controle meer hebt over je eigen lichaam. Toen ze me de OK op reden zei ik als eerste tegen de anesthesist dat hij me wel goed bij moest spuiten want ik had het volledige gevoel in mijn benen weer en ik kon ze ook weer bewegen. Dat komt goed zei hij, nou mooi niet dus. 

De test (prikken met een mesje) voelde ik in de zin van, geen pijn, maar je voelt dan iets drukken in je buik. Prima te doen dacht ik. Ondertussen trilde ik nog steeds de pan uit. Laat ze maar zo snel mogelijk beginnen dacht ik!

Tijdens een keizersnede snijden ze door 7 lagen heen in je buik. Dat is dus niet niks. Ze maken een kleine incisie (snee) in de eerste 2 lagen en volgens mij 'scheuren' ze de rest met de natuur mee. Scheuren? Ja. Dan gaan dus allebei de artsen 'hangen' aan een kant van de incisie. Dit voel je dus ook, alleen is het prima te doen. Dit vond ik dus ook. Het lukte ze echter niet om Siem eruit te krijgen. Duwen, trekken een kiwi (cupje op het hoofd), niets lukte. Dus er werd besloten om nog een keer te hangen. En toen dit gebeurde schoot er een mega scherpe pijn richting mijn vagina, alsof ze me letterlijk en figuurlijk uit elkaar trokken. Dit deed echt heel veel pijn en ik riep dit ook gelijk. 'Stop stop, jullie doen me echt heel veel pijn, jullie trekken mijn kut uit elkaar!', precies geen blad voor de mond, zelfs op de OK niet ;). 

De anesthesie antwoorde hierop; dit hoort erbij. Waarop ik zei dat dit er echt niet meer bij hoorde. Nu denk ik ook; volgens mij voel jij niet wat ik voel dus hou je mening even voor je. Na veel sjorren en trekken werd Siem om 21:56 uur eindelijk geboren, wat was ik blij dat hij er eindelijk was. Tranen van geluk, opluchting en blijdschap. Ik kon alleen maar zeggen: ik ben zo blij dat je er eindelijk bent!

Helaas weet ik hierna nog vrij weinig van het beloop, maar ik heb veel gesprekken gehad dus ik kan het redelijk opschrijven. Als reactie op de pijn voelde ik me gelijk na de geboorte heel slecht. Ik werd duizelig en heel erg misselijk. Ik moest overgeven en ging voor mijn gevoel 'out'. Ga trouwens maar eens overgeven als je op je rug ligt, echt super. Ohja nog een tippie: eet geen chocolade rozijnen tijdens je bevalling, wat was dat goor met overgeven zeg, haha!

Luke steunde me echt waar hij kon en hij was super lief voor me. Toen Siem was geboren ging hij hierna met Siem en de kinderarts mee om de eerste checks te doen. Ik had een hele lieve anesthesie medewerker die bij me bleef en die me er doorheen sleepte. 'Het komt goed Charlot, echt waar, het komt goed'. Maar ik voelde me zo slecht. Ik liet het allemaal maar gebeuren. Overleven dacht ik, overleven. 

Toen Luke met Siem terug kwam wilde ik Siem ook niet bij me. Ik moest echt even de focus op mezelf leggen en me beter voelen. Ik heb wel af en toe opzij gekeken waar Luke met Siem zat, maar ik was voor mijn gevoel echt op een andere planeet. 

Ik vroeg een het eind ook nog aan mijn lieve collega R: zijn ze nou verdomme al eens klaar met hechten? Ik wil weg hier. 

Eenmaal op de uitslaapkamer voelde ik me nog steeds niet top, maar kon ik wel al wat meer zeggen. Ik kreeg een waterijsje en dat was echt een geweldige suikerbom! Ik voelde me gelijk weer opknappen en toen wilde ik Siem wel heel graag bij me. Zo bijzonder om hem vast te houden, maar ook alsof het altijd zo is geweest. Ik knapte gelukkig snel op en mocht toen weer mee terug naar de afdeling. Ik wilde dolgraag mijn ouders en familie bellen! We waren rond 00:00 terug en hebben toen gelijk mijn ouders, Luke zijn ouders en zijn zus gebeld om het geweldige nieuws te delen. Best gek, want toen was ik dus een soort van vergeten dat ik zoveel pijn heb gehad, dit kwam in de kraamweek pas weer terug. 

Die nacht was echt heel heftig. Ik was een beetje weggedommeld, maar schrok opeens wakker van extreme pijn. Alsof er weer in me gesneden werd. Dit was echt zo pijnlijk. Ik kon niet bewegen, alleen maar rustig zuchten. Ik heb mijn collega meerdere keren gebeld voor extra pijnstilling, ze was zo lief. Lieve D heeft echt engelengeduld met me gehad, wat ben ik haar dankbaar. 

De dag erna deden we rustig aan en bestond vooral uit dutten, voedingen en af en toe een opfrisbeurt voor mij. In de middag kwamen onze ouders op bezoek. Zo fijn om mijn ouders te zien, ik blijf toch hun kindje he.  Ik heb een hele goede band met mijn ouders dus vind het altijd fijn om ze dichtbij te hebben. Mijn ouders hebben al 2 kleindochters (kinderen van mijn zus), maar het is toch zo bijzonder om ze met je eigen kindje te zien.

Die avond zorgde mijn collega R weer voor mij, zij was ook bij mijn keizersnede, echt heel fijn en super dankbaar! Ik had het plan om naast het bed te gaan staan. Holy shit, dat is geen grap na een operatie. Alsof al je organen naar beneden donderen. Even gestaan, snel weer in bed, bijkomen van deze sportsessie. 

De volgende ochtend was ik erg labiel. Veel huilen en emotioneel. Ik ging namelijk eind ochtend naar huis. Eerst moest ik nog even douchen. Nou wederom was dit echt heel intens. Dat we vrouwen na 24 uur onder de douche zetten, nu ik het zelf heb ervaren, vind ik daar echt wat van. Heel heftig en pijnlijk. Wederom geweldig lieve zorg van mijn collega W gekregen. Na de douche sessie even geslapen en dat deed me goed. Maar het naar huis gaan, och och och. Jankend de afdeling af. Het voelde zo veilig en fijn daar. Nu moesten we het echt zelf doen...

Tot de volgende blog lieve mensen! 

Zwangerschap & eerste deel van de bevalling - 04 juli 2025

Hallo allemaal!

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de gigantisch mooie, ontroerende en lieve reacties op mijn blog. Ik heb echt kippenvel momenten gehad met daarbij een traantje hoor! Super bijzonder dat het zo positief werd ontvangen.

Daarnaast ben ik ook geschrokken van het aantal vrouwen dat hier dus niet over durft te praten. Ik hoop dat ik ergens een klein voorbeeld mag zijn. 

Ook wil ik via deze weg even benoemen dat ik absoluut geen therapeut ben. Elk herstel is anders en deze manier werkt voor mij, maar dat wil niet zeggen dat dit de manier is voor iedereen. Heb je klachten die lijken op de mijne, ga alsjeblieft naar de huisarts en laat je doorverwijzen! Professionele hulp is belangrijk tijdens een postnatale depressie. Mijn ervaring is namelijk wel dat huisartsen te 'ongeleerd' hierin zijn en dat je echt goede professionele hulp nodig hebt. 

Ik heb deze week nagedacht over hoe en wat ik wil schrijven in mijn blogs. Ik heb nogal een verhaal namelijk. Als ik dat in 1 keer op ga opschrijven kunnen we daar wel wat weekjes voor uit trekken hoor ;). Dus ik doe het in delen en begin gewoon lekker bij het begin. 

Ik denk dat ik al sinds mijn 18e roep dat ik jong moeder wil worden. Nou ik was bijna 31 toen Siem geboren werd, dus daar is behoorlijk wat tijd overheen gegaan. Alsnog jong natuurlijk, want 31 is absoluut niet oud. Ik moest alleen de juiste man vinden zei ik in mijn vorige blog. En of ik die heb gevonden! Ik ken Luke al heel lang (dat verhaal ga ik ook nog leuk een keer vertellen), maar elke keer zat of ik en uiteindelijk hij in een lange relatie. Uiteindelijk zorgde zijn zusje ervoor dat we weer contact kregen en stond ik de volgende dag voor de deur en ben ik er eigenlijk nooit meer weg gegaan. Ik zag hem en dacht: JA. Dit is hem echt. Ik heb dit ook gelijk naar mijn moeder geappt. Het was liefde op het tweede gezicht :). Ik vroeg (zo gebekt als ik ben) ook gelijk die eerste date of hij een kinderwens had. Anders ga ik mijn tijd hier niet aan verspillen dacht ik. Gelukkig had hij die!

Na 1 jaar besloten we om ervoor te gaan. En laten we eerlijk zijn: als je eenmaal de keuze maakt, dan heb je liever vandaag dan morgen een positieve test in je handen. De eerste maanden vond ik het nog 'leuk' en 'spannend', maar na een half jaar was ik daar wel vanaf gestapt en maakte ik me behoorlijk zorgen. Dat hoofd kan zo met je aan de haal gaan he. Ovulatietesten erbij, weer een maand verder, controle echo op werk laten maken, weer wat maanden verder. Alles werkte toch echt naar behoren. Uiteindelijk zijn we op vakantie naar Griekenland gegaan, waar we echt hebben genoten. Een week na thuiskomst werd ik niet ongesteld op de dag dat ik dat zou moeten worden. Ik kon de klok gelijk zetten met mijn menstruatie, dus dit was gek. Maar ik was aan het werk!! De hele dag af en aan naar de wc, kijken, nee niks. Zou het dan gelukt zijn? Uit werk gelijk een test gehaald. 

Ik kwam thuis en zei: ik ga nu testen. Waar Luke nog op antwoorde: is dat niet beter in de ochtend? BOEIEND, ik ga nu testen. Nou geen twijfel, POSITIEF. De hele wereld stond stil, ik moest huilen, gillen en lachen tegelijk. Ik trilde zo erg dat Luke de streepjes op de test niet eens kon zien. Intens geluk en een droom die uitkomt! Ik werd de dag erna gelijk misselijk en dat is voor 13 weken aanwezig geweest, echt lachen. Iemand vroeg; je bent toch ook dankbaar? Ja maar als ik een beetje minder misselijk ben, ben ik echt nog dankbaarder :). Ik ben ook nog naar een bruiloft in Italië geweest. Tess, het was prachtig, maar och wat voelde ik me slecht en wat was ik blij dat ik weer thuis was! 

Mijn zwangerschap verliep eigenlijk prima, al was ik ook wel behoorlijk labiel. Vooral de laatste weken. In combinatie met gigantische bekkenpijn (ik kijk nu zo anders naar vrouwen met bekkenpijn), was dat echt heel erg pittig. Ik had sowieso al met de verloskundige besproken dat ik (i.v.m. een nare casus op werk) voor de 41 weken wilde bevallen. Met 40 weken werd er een poging tot strippen gedaan, dit lukte helaas niet. Ik was zo enorm teleurgesteld. Ik was echt klaar met deze zwangerschap. Wandelen ging niet, liggen ging niet, zitten ging niet, ik kon eigenlijk bijna niks meer. Ik kreeg een hoge bloeddruk en moest voor controle naar het ziekenhuis. Mooi dacht ik. Dan kan ik gelijk even die inleiding regelen. Ik ben trouwens op mijn eigen afdeling bevallen. Ik vond dat persoonlijk heel fijn. Ik weet hoe er wordt gewerkt en wie er werken en dat gaf me een veilig gevoel. 

Maar goed. Die inleiding. Ik kon de volgende dag terecht. Error. Deze autist had de dag erna in gedachten. Maar oké de volgende dag was ook prima. Ik moest rond 09:00 bellen wanneer ik mocht komen. Er was alleen geen plek. Ondanks dat ik weet dat er een kans is dat het te druk is en je een dag word opgeschoven, was ik alsnog teleurgesteld. Gelukkig mocht ik begin van de middag toch komen. Mijn lieve collega D was aan het werk en verzorgde mij. Er moest een ballon worden geplaatst. Even voor de kijkers: ze plaatsen een katheter in je baarmoedermond en vullen het ballonnetje met water, zodat deze op je baarmoedermond 'leunt', hierdoor ontstaat er (hopelijk) ontsluiting.

Nu had ik al een nare ervaring opgedaan met het plaatsen van een spiraal, dus zodra er onderzoek moet worden gedaan ben ik al enorm gespannen. Ik vond het heel moeilijk om te ontspannen, want sorry, het is gewoon echt een kutgevoel. Leuke woordgrap he.

Na 2 keer proberen werd er een andere arts gehaald en haar lukte het! We mochten hierna naar huis. Thuis kreeg ik ontzettende rug krampen. Echt heel heftig vond ik dat, alleen maar in mijn rug. Dit zakte gelukkig in de avond weer. Slapen lukte bijna niet door de spanning, want als het goed is zou ik de volgende dag gaan bevallen! Maar da was nie. De ballon zat A. niet meer goed en B. had precies niks gedaan. Balen, maar oké, dan gaan we voor een nieuwe ronde. Weer was het plaatsen van de ballon lastig en deed het pijn. Dit is trouwens mijn ervaring he! Dit is echt niet bij iedereen zo. Na een paar keer lukte het gelukkig. Weer naar huis, weer hele erge rug krampen. Ik had een lekkere cocktail om te slapen gekregen en dat lukte zowaar.

De volgende ochtend gingen we weer vol frisse moed terug naar het ziekenhuis. Waar die stomme ballon wederom zijn werk niet had gedaan maar nog wel goed leek te zitten. Oké plan c. Wat gaan we nu doen? Ik kreeg er tabletjes bij voor extra rijping en die ballon laten we zitten. Yes, gaan we doen! Elke 4 uur kreeg ik controle en eigenlijk kreeg ik elke keer hetzelfde te horen; onveranderd toucher. Aan het eind van deze dag merkte ik dat ik er behoorlijk doorheen zat. We waren immers al 3 dagen bezig. Ondertussen had ik een hoge bloeddruk waarvoor ik medicatie kreeg en ik bleef maar hangen op die stomme 1 cm. Hoelang gaan we nog door? En hoelang hou ik dit nog vol? De bevalling moet nog beginnen en ik ben nu al helemaal kapot. Ik werd er verdrietig van. Dus we besloten om even een frisse neus te gaan halen. Dit deed me goed en hier hebben we samen besproken waar mijn grens lag.

Er was een nieuwe dienst gestart en ik heb aangegeven dat ik graag de artsen wilde spreken over wat de eventuele vervolg stappen waren. Zullen we eerst nog even toucheren? Nou prima, doe maar dan. En toen had ik zowaar 2 cm! Goed nieuws, hang de vlag uit! We kregen weer hoop. We zouden nog 1 gift tabletten doen en dan de volgende ochtend vliezen breken. Na een kort nachtje werden op 22-2-25 mijn vliezen gebroken en had Siem lekker in het vruchtwater gepoept. Kon er ook nog wel bij ;). Na een half uur belde ik zelf de verpleegkundige om te starten met oxytocine, hup we moeten aan de bak vandaag, die baby moet eruit! Nou mijn hemeltje lief, dat was intens!! Ik trok die weeën heel slecht en wilde een ruggenprik. Dit. was. geweldig! Kan het iedereen aanraden en zal nooit meer iemand van een ruggenprik afpraten, hihi. Ik voelde nog een heel klein krampje, dus ze konden de oxytocine lekker ophogen. Helaas bleef ik de hele dag op 2 cm hangen. Ik kreeg eind van de middag ook nog koorts en mentaal was het echt klaar. Tot ik opeens 3 cm had! En daarna zelfs 4! Ik werd enthousiast en dacht; nu gaan we stappen maken. Alleen was het toucher erna weer 4. Toen heb ik gelijk tegen Luke gezegd; als het hierna weer 4 is, dan is het klaar. Verloskundige M hoefde niet eens wat te zeggen, want ik zag het gelijk aan haar gezicht. Nog steeds 4cm... Dan wil ik een keizersnede zei ik. Intens verdrietig, want ik was zo teleurgesteld. Maar aan de andere kant ook zo opgelucht dat ik dit nu gezegd had. Ze moest het wel nog even met de artsen bespreken. Even later kwamen ze binnen: Charlot, je hebt echt alles gegeven, alles uit de kast getrokken, we geven je groot gelijk, we gaan je naar de OK brengen. Nu ging ik Siem echt bijna ontmoeten! Eindelijk. 

Tot de volgende blog lieve mensen. 

Mijn eerste blog - 27 juni 2025

Tja hoe begin je zo'n blog nu eigenlijk? Ik heb het chatgpt gevraagd maar je kan het op allerlei manieren aanvliegen.

Dus; Hallo allemaal! Dat ik ooit een blog zou gaan schrijven had ik zelf ook nooit gedacht hoor. Kijk kletsen kan ik goed, schrijven iets minder, dus ik schrijf zoals ik klets! Nee nu even zonder dollen. Ik zal even kort samenvatten wat er de afgelopen maanden allemaal is gebeurd. Hierna zal ik de komende weken of maanden alles uitgebreid per onderdeel beschrijven, lekker rauw en geen blad voor de mond, precies zoals ik ben ;). 

Ik ben op 22 februari 2025 bevallen van Siem. Siem was mijn droom. IS mijn droom. Ik wilde al jong moeder worden, ik moest alleen nog even de juiste man vinden. Nou die heb ik zeker gevonden, wat een wereldvent heb ik. Ik geloof echt dat een postnatale depressie je relatie kan breken, gelukkig is dat bij ons niet het geval en zijn we er juist sterker door geworden. Maar dat komt later.

Na een inleiding van 4 dagen, ik had erg veel last van bekkenpijn, ben ik per keizersnede bevallen van Siem. Die keizersnede was verschrikkelijk, ik heb veel pijn gehad en voelde me helaas niet gehoord tijdens de operatie. Ik had tijdens de bevalling een torenhoge bloeddruk en koorts, ohja Siem had ook nog in het vruchtwater gepoept. Aardige stempelkaart vol dacht ik zo. Maar we zijn er nog niet. Na een hele heftige kraamweek, ik kon alleen maar roepen dat ik me niet goed voelde, werd ik na 1 week weer opgenomen met een laag HB en koorts: endometritis. Ik ben 3 dagen opgenomen geweest, waar ik 2 zakjes bloed en een lekkere cocktail van antibiotica kreeg. Aardig opgeknapt en als een ander mens weer naar huis. Nu ga ik echt genieten, dacht ik. Genieten. Jongens wie dat woord ooit in een kraamweek heeft durven plakken. Ik voelde me echt verschrikkelijk. Ik kon alleen maar huilen, het herstel van de keizersnede viel me enorm tegen en ik had een zwarte deken over me heen gekregen. Het ging niet goed met mij. Roze wolk? Daar ben ik toch even finaal vanaf gedonderd. 

Even tussendoor; Siem had ook nog een koemelk allergie, die krijste het uit na iedere voeding voor ongeveer 6 weken lang. Tip: geitenmelk! Wonderspul en we hadden een blije baby. Die stempelkaart was echt nog niet vol he ;).

Maar goed, na 6 weken zei mijn moeder dat ik naar de huisarts moest. Dit waren geen kraamtranen meer zei ze. Ik dacht echt dat dit erbij hoorde. Eenmaal bij de huisarts kreeg ik de horen: Jij moet even goed uitrusten. Uitrusten? Met een baby? Deze woorden kunnen bijna niet in 1 zin worden uitgesproken dacht ik. Ahfijn, ik naar huis en dacht: het komt wel goed. Maar dat kwam het niet. Een week later stond ik weer voor de deur bij de huisarts, het ging echt niet. Ik had de hele dag een hartslag van 100 en sliep eigenlijk niet meer. Ik wilde iets wat me beter zou maken. Na enig doordrammen is er die dag gestart met escitalopram en werd mijn schildklier waarde gecheckt > niks mee aan de hand. Die nacht escaleerde het thuis. Ik kreeg een paniek aanval toen ik Siem de fles aan het geven was en wilde eigenlijk niet meer bij hem zijn. Ik was bang dat hij zou gaan huilen en mijn hoofd zei dat ik een slechte moeder was en Siem beter af was bij andere mensen.

Luke uit zijn bed getrokken, mijn moeder proberen de bellen, die sliep natuurlijk nog om 05:00 's ochtends, mijn vader op werk gebeld, die heeft de buurvrouw gebeld en die heeft mijn moeder uit bed getrokken. om 6:30 stond ik bij mijn moeder voor de deur en hebben we de huisarts weer gebeld. Daar kon ik snel terecht. Nu sprak ik voor het eerst echt uit dat ik bang was voor Siem en dat het beter was dat ik niet bij hem was. En dat is heftig, om zulke dingen hardop uit te spreken. De huisarts (dit was een andere huisarts dan de dag ervoor) ondernam gelijk actie en schakelde het crisisteam in. Crisisteam? Wat is dat? Ben ik nu gek? Gaan ze me nu opnemen? Eigenlijk vond ik dat zelfs prima, even een weekje goed slapen en dan ben ik er wel weer, nou mooi niet. Het crisisteam kwam met 3 man sterk, heftig, maar waren onwijs lief. Ik kon eindelijk alles zeggen wat er al die tijd in mijn hoofd gebeurde. En ook dat is heftig. Want ik wilde zo graag moeder worden en dan wil ik nu opeens niet meer bij mijn baby zijn? Maar het was zo fijn om dit uit te kunnen spreken, zonder een oordeel te krijgen. Zij legden ook gelijk uit dat een postnatale depressie je overkomt, je kan er helemaal niks aan doen en het komt echt goed. Dat gaf me een sprankje hoop.

Na dit gesprek is er besloten dat ik even niet meer thuis zou slapen. Dat even werden 7 weken, daarover later meer. 

Ik kreeg hulp van het Intense Home Therapy (iht crisisteam) thuis, dat is vorige week afgesloten. Want ik heb de afgelopen maanden kei en keihard aan mezelf gewerkt, sprongen achteruit gedaan, maar ook weer sprongen vooruit en dat maakt waar ik nu sta. Wekelijkse EMDR sessies en afspraken bij de ggz, met heel veel hulp van mijn allerliefste familie en vrienden. Ik slaap thuis, doe nachtvoedingen en ben gewoon alleen met Siem. Ik kan en durf nu eindelijk te zeggen dat ik me goed voel. Of ik trots ben? JA!

Alles wordt beter, maar echt!

Tot de volgende blog lieve mensen!